خیال انگیزی سبک مدیترانه ای، تصاویری از سکونت گاه های ساحلی، آب های درخشان فیروزه ای، روزهای آفتابی و غروب های پر احساس را تداعی می کند. زیبایی ساده ی این سرزمین به واسطه ی خانه های خیره کننده اش منعکس می شود. این سبک مبتنی بر بافت ها و پرداخت های اتفاقی و روستیک در قالب فرم ها و خطوط کلاسیک اروپایی است که چشم انداز محلی را منعکس می کنند. مصالح نیازمند مراقبت کم، رنگ های خاکی و جیغ، فرفورژه ها و نور طبیعی زیاد همگی از نشانه های شناخته شده ی سبک مدیترانه ای هستند که بر سطح پایین تجمل در آن تأکید می کنند.
رنگ ها در طراحی مدیترانه ای هم می توانند جیغ باشند و هم خاکی. تناژهای جیغ موجود در جواهرات و سنگ های گران بها مانند بادمجانی، سبز زمردی، آبی لاجوردی و زرد آفتابگردانی در کنار زمینه های خاکی قرار می گیرند تا بازتابی از رنگ های خنثی در این ناحیه باشند.
دیوارهای بافت دار گچ بری شده در خانه های سنتی مدیترانه ای رایج هستند. بافت ها از بافت های صاف و ظریف (مانند گچ بری ونیزی) تا بافت های درشت و زیاد طبقه بندی می شوند.
اکثر خانه های کلاسیک مدیترانه ای پوشیده از کفپوش های تایلی (کاشی) بوده اند. دلیلش نگهداری آسان، مقاومت و خنک بودن آن ها است. تراکوتا که قبلا در مطلب خانه سرامیک فرزانه، جلوه خیره کننده هنر ایرانی درباره ی آن با شما سخن گفتیم رایج ترین کفپوش بوده، در حالی که سنگ آهک و سنگ مرمر معمولا در بیشتر خانه های گران قیمت استفاده می شده است. کاشی هایی که با دست رنگ آمیزی می شدند، به عنوان کاشی های عرصه بندی یا مرزبندی در این فضاهای داخلی کلاسیک به کار می رفتند.
مبلمان ها در این سبک طراحی داخلی اغلب بزرگ، محکم، روستیک و دارای حکاکی دستی بودند. قطعات روکش شده اغلب دارای چرم یا روکش های نقش دار در کنار عناصر نمایان و چوبی حکاکی شده بودند.
